Timeless Tsunami

Op zoek naar de (KUNST)schat:

We gaan terug in het jaar 2004, het jaar van de verschrikkelijke Tsunami. Toen nog nooit gehoord van een Tsunami, maar inmiddels wijzer van de betekenis hiervan. Het begon met een rondreis in het noorden van Thailand. Aangekomen in Chiang Mai was het makkelijk om de antiek handelaren te vinden met de verkregen adressen. Het zijn werkelijk ingerichte tempels vol met de meest prachtige beelden, echt een overvloed aan antiek waar ik mij moeilijk kan beheersen en ook helemaal los ga.
Meer dan tevreden over mijn inkopen, gaan we vrolijk op weg met onze huurauto en rijden de prachtige natuur door richting het “hoge” noorden of sommige noemen het drie landen punt Thailand, Myanmar en Laos. Aangekomen in Chiang Rai bij ons hotel aan een rivier, moesten we even stilstaan daar het uitzicht adembenemend was.

De volgende dag zouden we Myanmar bezoeken, waar we ons op verheugde daar wij waren geïnformeerd om hier de meest prachtige antiek te kunnen scoren voor “weinig” geld… De toegang tot Myanmar bleek een loopbrug met grenspost te zijn, alwaar wij nog vol goede moed heen liepen. Bij de grenspost aangekomen moesten wij onze paspoorten inleveren en kregen hier een bewijs voor terug. Uiteraard waren wij hier niet zo blij mee en vonden dit een vreemde gang van zaken maar iedereen voldeed hier gewoon aan, dus wij ook. We volgde de trap naar beneden en stonden in Myanmar, wat moesten we hier van vinden….vies, opdringerige mensen, kortom we voelden ons op z’n zachts gezegd niet veilig en zeer geïntimideerd en haastte ons weer snel terug naar de grenspost.

Hier weer veilig aangekomen kregen we onze paspoorten terug en liepen over de brug waar een Scandinavische toerist stond te gillen….vol verbazing keken wij hem aan. We konden hem niet goed verstaan, maar er was duidelijk iets aan de hand. De man riep maar steeds dat er een aardbeving was geweest in geheel Azië, en dat er landen/steden waren weggespoeld….en er heel, heel veel mensen waren omgekomen. Niet goed wetend wat we hier mee aan moesten, arriveerden we in ons hotel waar we onze laatste nacht zouden doorbrengen voordat we zouden afreizen naar Phuket voor een overheerlijke strandvakantie. We liepen ons hotel binnen en werden opgewacht door onze hostess die ons gemaande te komen zitten. Na enige aarzeling begon ze te vertellen wat zich heeft afgespeeld. Onze mond viel open en de betekenis van een Tsunami werd een harde werkelijkheid, ons hotel was “weg”. Niet goed begrijpend wat ze bedoelde met weg, verklaarde ze dat er niet veel meer van het hotel was overgebleven en was ”weggespoeld” door de Tsunami. Daar wij onderweg geen bereik hadden met onze telefoons, hebben we snel de familie gebeld om te melden dat wij ongedeerd waren…. Nog helemaal in de war van alle gebeurtenissen, komen we aan in ons tijdelijk hotel waar we een suite kregen aangeboden om lekker bij te komen. Het was pracht en praal en vonden hier de rust om alles te laten bezinken, totdat er een horde aan militairen en artsen in operatiekleding binnen kwamen stormen. Buiten werden allemaal borden geplaatst met foto’s van vermiste mensen, op de computers in de hal waar iedereen het kon zien werden mensen geïdentificeerd. We wilden hier heel snel weg. De volgende dag werden we naar Koh Samui gevlogen waar niets te merken was van alle vreselijke gebeurtenissen. Het was een bewogen reis, waar we nog lang over zouden napraten.

Ida Miltenburg